ಕವಲು: ನಲ್ಬರಹ

– ನಂದೀಶ್.ಡಿ.ಆರ್. ನನ್ನಾಕೆ ಮುಗುಳ್ನಗುತ್ತಾಳೆ ನನ್ನಾಕೆ ಮುಗುಳ್ನಗುತ್ತಾಳೆ ತುಟಿಯ ಅಂಚಿನಲ್ಲೇ ಕುಶಿಯ ತೋರುತ್ತ ನಿಲ್ಲುತ್ತಾಳೆ ಕಾಡಿಗೆಯ ಹಚ್ಚಿದ ಕಣ್ಣಿನಲ್ಲೇ ಅವಳ ಹಮ್ಮೀರನ ನೋಡಿ ನಾಚುತ್ತಾಳೆ ತುಂಬಿದ ಹಣೆಯ ಹುಬ್ಬಿನ ನಡುವಿನಲ್ಲಿರುವ ಸಿಂದೂರದಿಂದ ಸೂರ‍್ಯನನ್ನೇ...

– ವಿನು ರವಿ. ಸತ್ಯದ ಹೊಳಹಲ್ಲಿ ಸಾವಿನ ತೇರು ಆಸೆಯ ನಕ್ಶತ್ರಗಳೆಲ್ಲಾ ಮೆರವಣಿಗೆ ಹೊರಟಿವೆ ಬಾವದ ಬಿಂದಿಯಿಟ್ಟ ಚೆಲುವೆಯರೆಲ್ಲಾ ನಗಲು ಲೋಕ ಸುಂದರ ಸ್ವಪ್ನಗಳಲಿ ತೇಲಾಡಿತು ರತದ ಬೀದಿಯಲ್ಲಿ ಚರಿತ್ರೆ ಬರೆದವರಿಗೆ ಮಾತ್ರ ನೆಲಹಾಸು...

– ಪ್ರವೀಣ್ ದೇಶಪಾಂಡೆ. ಹೊತ್ತು ತಂದು ಸುತ್ತ ಬಾಜಾ ಬಜಂತ್ರಿ ಉಗೇ ಉಗೇ ಬಕುತಿ ಇರುವಶ್ಟು ದಿನ ಪೂಜೆ ಪುನಸ್ಕಾರ ಸುಡುವ ಪಟಾಕಿ ಹೊಂಟರೆ? ಗಂಟೆ ಡಾಣಿ, ಮಂಡಕ್ಕಿ ಮುಗಿಯಿತು ತಂದಿಕ್ಕಿದವರೆ ಮತ್ತೆ ಹೊತ್ತೊಯ್ದು...

– ಪ್ರಶಾಂತ. ಆರ್. ಮುಜಗೊಂಡ. ಸಾವು ಎಂದರೆ ಜನ ಅಂಜುವರೇಕೆ? ಸಾವು ಎಂದರೆ ಮುದುಡುವರು ಯಾಕೆ? ಸಾವು ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಬರುವುದೇ? ಸಾವಿನಿಂದ ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಸಾದ್ಯವಿಲ್ಲವೇ? ದ್ಯಾನ-ತಪಸ್ಸು ಮಾಡಿ ಸಾವಿನಿಂದ ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಳ್ಳಬಹುದೇ? ಸಾವಿನಿಂದ ಮನುಶ್ಯ ಮಾಡಿರುವ...

– ಶಾಂತ್ ಸಂಪಿಗೆ. ಕೆರೆ, ಬಾವಿ, ನದಿ, ಹಳ್ಳ ಎಲ್ಲಾ ಬತ್ತಿಹೋಗಿದೆ ಕಾಡು, ತೋಪು, ಮರಗಳಿಲ್ಲ ಮಳೆಯೆ ಬಾರದಾಗಿದೆ ಮೂಕ ಪ್ರಾಣಿ-ಪಕ್ಶಿಗಳಿಗೆ ನೀರು ದರೆಯಲ್ಲಿಲ್ಲ ನೀರಿಲ್ಲದೆ ಕೊನೆ ಉಸಿರೆಳೆದಿವೆ ಜೀವರಾಶಿಯೆಲ್ಲಾ ಬುದ್ದಿವಂತ ಜನರು ನಾವು...

– ಅಜಯ್ ರಾಜ್. ಕಾಲವೆಂಬ ವಿರಾಟ ಪುರುಶ ಸಮಯವೇ ಸಮಯವೇ ಯಾರು ನೀನು? ಗೊಂದಲದಿ ಕೇಳುತಿಹೆ ನಿನ್ನ ಪರಿಚಯಿಸು ಮರೆಯುವ ಮುನ್ನ ಬೂತ, ಬವಿಶ್ಯ, ವರ‍್ತಮಾನವೆಂಬ ಮುಕವಾಡ ದರಿಸಿ ನಟಿಸುವುದು ನೀನೇನಾ…? ಗತಕಾಲವೆಂಬ ಕಾಲ್ಪನಿಕತೆಯ...

– ಸುರಬಿ ಲತಾ. ಬೊಂಬೆಯನು ಮಾಡಿ ಪ್ರಾಣವನು ಅದರಲ್ಲಿ ತುಂಬಿ ನಲಿವ ಮನುಜನ ನೋಡಿ ನೀ ಅಲ್ಲಿ ನಿಂತು ನಲಿವೆ ಪರೀಕ್ಶೆಗಳನು ಕೊಟ್ಟು ಅದರಲಿ ನಿರೀಕ್ಶೆಗಳನು ಇಟ್ಟು ಸೋತು ನರಳಿ ನೊಂದಾಗ ಆಟವ ನೋಡಿ...