ಕವಲು: ನಲ್ಬರಹ

– ಸುರಬಿ ಲತಾ. ಬೆಳೆಯುತಿಹಳು ಮಗಳು ಸಂತಸಗೊಂಡಿದೆ ಕರುಳು ಸ್ವಲ್ಪ ಮುದ್ದು, ಮಾತು ಪೆದ್ದು ತನ್ನದೇ ಗೆಲ್ಲಬೇಕೆನ್ನುವಳು ಚಂದಿರನೇ ಕೇಳುವಳು ದಿನಕ್ಕೊಂದು ಬಯಕೆ ತೀರಿಸಲಾಗದ ಹರಕೆ ಗದರಿಸಲು ಕಣ್ಣು ತುಂಬಿಕೊಳ್ಳುವಳು ಕಳ್ಳ ಮುನಿಸು ತೋರಿ...

– ವಿನು ರವಿ. ನಬದಲ್ಲಿ ಸೂರ‍್ಯಕಾಂತಿ ಹೂವರಳಿದಂತೆ ನೇಸರನ ಚೆಲುವಿನಾ ರಂಗು ನೀಲಬಿಂಬ ಹೊತ್ತ ಪುಟ್ಟ ಕೆರೆಯಲ್ಲಿ ತಳತಳಿಸುತ್ತಿದೆ ಬೆಳಗು ಹಸುರು ಅವರೆ ರಾಗಿ ತೆನೆಗಳು ತಂಗಾಳಿಗೆ ಕಂಪು ತುಂಬಿ ತೊನೆದಾಡಿವೆ ಹಕ್ಕಿಗಳ ಚಿಲಿಪಿಲಿ...

– ಅಜಯ್ ರಾಜ್. ಜೋರು ಗಾಳಿಯ ರಬಸದ ಹೊಡೆತಕೆ ಉದುರಿ ಬಿದ್ದ ತರಗೆಲೆ ನಾನು ನನ್ನ ಗುಡಿಸಿ, ಸೇರಿಸಿ ಕಿಚ್ಚು ಹೊತ್ತಿಸುವುದು ನಿನಗೆ ಕಶ್ಟವೇನು? ಸೆಟೆದು ಕೊಂಡ ನರನಾಡಿಗಳಲ್ಲೆಲ್ಲ ಬತ್ತಿ ಹೋಯಿತು ನೆತ್ತರೆಂಬ ಜೀವಜಲ...

– ಚಂದ್ರಗೌಡ ಕುಲಕರ‍್ಣಿ. ಹಾಲಹಸುಳೆಯ ತೊದಲು ಲೀಲೆಯ ಸ್ವರಗಳಲಿ ಜೋಲುತ ಹರಿವ ನಾದದ! ಲಹರಿಯೆ ಮೇಲಾದ ದಿವ್ಯ ಸಂಗೀತ! ಗಿಡಮರದ ಎಲೆಗಳಲಿ ಗುಡುಗು ಮಿಂಚೊಡಲಲ್ಲಿ ಬಿಡಲಾರ‍ದ ಸುರಿವ ಮಳೆಹನಿಯ! ಮುತ್ತಲ್ಲಿ ಅಡಗಿರುವ ಲಯವೆ ಸಂಗೀತ!...

– ಶಿವರಾಜ್ ನಾಯ್ಕ್. (ಬರಹಗಾರರ ಮಾತು: ನಾವು ಸಾಮಾನ್ಯರಾಗಿದ್ದರೆ ಸಮಾಜ ನಮ್ಮನ್ನು ನೋಡುವ ರೀತಿ-ನೀತಿಗಳು, ನಾವು ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ಗುರುತಿಸಿಕೊಂಡಾಗ ಜನರ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯೆಗಳನ್ನು ಈ ಕವಿತೆಯಲ್ಲಿ ಹೇಳಲಾಗಿದೆ) ನಕ್ಕರೆ ನಗಲಿ ಬಿಡು ನಿನ್ನ ಅಳಿಸಲಾರರು ಬಿಡು...