’ಕನ್ನಡ ಲಿಪಿಯಲಿ ಏನಿದು ಸಂಸ್ಕ್ರುತ ಪದಗಳ ಮೆರವಣಿಗೆ?!’ – ಕೆ.ಎಸ್.ನ.

– ಬರತ್ ಕುಮಾರ್.

ಕನ್ನಡದಲ್ಲಿ ಬರಹ ಹುಟ್ಟಿದಾಗಿನಿಂದಲೂ ಬರಹದಲ್ಲಿ ಕನ್ನಡದ್ದೇ ಆದ ಪದಗಳಿಗೆ ಹೆಚ್ಚುಗಾರಿಕೆ ಸಿಕ್ಕಿದ್ದು ಕಡಿಮೆಯೇ. ಇದಕ್ಕೆ ಆಗಿನ ಮತ್ತು ಈಗಿನ ಬರಹಗಾರರಲ್ಲಿ ಇರುವ ಒಂದು ಕೀಳರಿಮೆಯೇ ದೂಸರು ಎಂದು ಹೇಳಬಹುದು, ಅಲ್ಲದೆ ಎಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚು ಕನ್ನಡದ್ದೇ ಆದ ಪದಗಳನ್ನು ಬಳಸಿದರೆ ತಮ್ಮ ಬರಹಗಳು ಬಲ್ಲವರ ಹೊಗಳಿಕೆಯಿಂದ ದೂರ ಉಳಿಯುವುದೆಂಬ ಗೊಂದಲವೂ ಕಾಡುತ್ತಿದ್ದಿರಬಹುದು. ಹಿಂದೆ ಹೆಚ್ಚಿನ ಕನ್ನಡ ಬರಹಗಾರರೆಲ್ಲರೂ ಸಂಸ್ಕ್ರುತ ಬಲ್ಲವರೇ ಆಗಿದ್ದರಿಂದ ಬರಹಗಳಲ್ಲಿ ಸಂಸ್ಕ್ರುತಕ್ಕೆ ಇನ್ನಿಲ್ಲದ ಹೆಚ್ಚುಗಾರಿಕೆ ಸಿಕ್ಕಿತು.

ಆದರೆ ಸಂಸ್ಕ್ರುತಕ್ಕೆ ಸಿಕ್ಕ ಹೆಚ್ಚುಗಾರಿಕೆಯಿಂದಾದ ತೊಂದರೆಗಳನ್ನು ಮನಗಂಡ ಬರಹಗಾರರು ಅಲ್ಲಲ್ಲಿ ಅದಕ್ಕೆ ಎದುರಾಗಿ ದನಿಯೆತ್ತಿದರು. ಅದರಲ್ಲಿ ಮೊದಲಿಗನಾಗಿ ನಮ್ಮ ಕಣ್ಣಿಗೆ ರಾಚುವುದು ಆಂಡಯ್ಯನ ಹೆಸರು. ಆಮೇಲೆ ನಯಸೇನ, ಮಹಾಲಿಂಗರಂಗ ಮುಂತಾದವರೆಲ್ಲ ಈ ಸಾಲಿನಲ್ಲಿ ನಿಲ್ಲುತ್ತಾರೆ. ಇವರ ಜೊತೆ ’ಮಲ್ಲಿಗೆಯ ಕಬ್ಬಿಗ’ಎಂದೇ ಮನೆಮಾತಾಗಿರುವ ಕೆ.ಎಸ್.ನರಸಿಂಹಸ್ವಾಮಿಯವರು ಇದಕ್ಕೆ ದನಿಗೂಡಿಸಿದ್ದರು ಎಂಬುದು ಅವರ ಈ ಸಾಲುಗಳಿಂದ ತಿಳಿಯಬಹುದು. ಅದರಲ್ಲಿ ಕೆಲವನ್ನು ಇಲ್ಲಿ ಕೊಡಲಾಗಿದೆ.

’ಶಿಲಾಲತೆ’ ಎಂಬ ಕಟ್ಟೊರೆಯ ಗೊಂಚಲಿನಲ್ಲಿರುವ ’ಕನ್ನಡ ಮಾದ್ಯಮ’ ಎಂಬ ಪದ್ಯದಲ್ಲಿ ಹೀಗಿದೆ:-

ಕನ್ನಡ ಲಿಪಿಯಲಿ ಏನಿದು ಸಂಸ್ಕ್ರುತ
ಪದಗಳ ಮೆರವಣಿಗೆ!
ಕಡೆಯಲಿ ಒಂದೇ ಕನ್ನಡದವ್ಯಯ;
ತೂಕದ ಬರವಣಿಗೆ
ತೂಕಡಿಸುವ ಕಣಿಗೆ.

ಕನ್ನಡ ಲಿಪಿಯಲ್ಲಿ ಬರೆದರೆ ಕನ್ನಡ ಬರಹವಾಗುವುದಿಲ್ಲ, ಕನ್ನಡದ್ದೇ ಆದ ಪದಗಳನ್ನು ಬಳಸಿದರೆ ಅದು ಕನ್ನಡ ಬರಹವಾಗುತ್ತದೆ. ಸಂಸ್ಕ್ರುತ ಪದಗಳನ್ನು ಬರಹದ ತಲೆ ಮೇಲೆ ಹೊತ್ತುಕೊಂಡು ಮೆರವಣಿಗೆ ಮಾಡುವುದರ ಬಗ್ಗೆ ಕೆ.ಎಸ್.ನ ಅವರು ಸೊಲ್ಲೆತ್ತಿರುವುದನ್ನು ಇಲ್ಲಿ ಗಮನಿಸಬಹುದು. ನಮ್ಮ ಬದುಕಿಗೆ ಬೇಕಾದ ಎಲ್ಲವನ್ನು ನಾವು ಕನ್ನಡದಲ್ಲೇ ಪಡೆದುಕೊಳ್ಳಬಹುದಾದ್ದರಿಂದ ನಮಗೇತಕೆ ಈ ಸಂಸ್ಕ್ರುತ ಕಳವಳ? ಎಂಬುದು ನಲ್ಬರಹಗಾರರ ಕೇಳ್ವಿ. ನಮ್ಮೆಲ್ಲರ ಬದುಕಿನಲ್ಲಿ ಹಾಸುಹೊಕ್ಕಾಗಿರುವ ಬದುಕು-ಸಾವು, ಹರಸು-ನೋಂಪು, ಮುಗಿಲು-ಸಿಡಿಲು-ಮಿಂಚು, ತೊಟ್ಟಿಲು-ಜೋಗುಳ-ಕನಸು ಇವೆಲ್ಲವೂ ಕನ್ನಡವೇ ಆಗಿರುವುದರಿಂದ, ಕನ್ನಡ ಬರಹದಿಂದ ಕನ್ನಡ ಬದುಕನ್ನು ತಿಳಿಸಲು ಕನ್ನಡದ್ದೇ ಆದ ಪದಗಳ ಬಳಕೆ ಹೆಚ್ಚು ಮಾಡಬೇಕೆಂದು ನಲ್ಬರಹಗಾರರ ಬಯಕೆಯಾಗಿರುವಂತೆ ಈ ಸಾಲುಗಳಲ್ಲಿ ಕಂಡುಬರುತ್ತದೆ.

ಕನ್ನಡಗವ್ಡರು ಕನ್ನಡದಲ್ಲೇ
ಮಕ್ಕಳ ಹರಸುವರು
ದಾಸರು ಶರಣರು ಕನ್ನಡದಲ್ಲೇ
ವೇದವ ನುಡಿಸಿದರು;
ಬೆಳಕನು ಬಿಡಿಸಿದರು.

ಮುಗಿಲೂ ಕನ್ನಡ, ಸಿಡಿಲೂ ಕನ್ನಡ
ಮಿಂಚೂ ಕನ್ನಡವೆ!
ಮಗುವೂ ಕನ್ನಡ, ಹಾಲೂ ಕನ್ನಡ
ಬದುಕು ಕನ್ನಡವೆ
ಸಾವೂ ಕನ್ನಡವೆ!

ಕನ್ನಡ ತೊಟ್ಟಿಲು, ಕನ್ನಡ ಜೋಗುಳ
ಕನಸೂ ಕನ್ನಡವೆ!
ನಮಗೇತಕೆ ಈ ಸಂಸ್ಕ್ರುತ ಕಳವಳ?
ನಾವೂ ಕನ್ನಡವೆ
ನೀವೂ ಕನ್ನಡವೆ

ಕನ್ನಡದ ಕಟ್ಟೊರೆಗಳಲ್ಲಿ ಹೊಸ ಹೊಸ ದಾರಿಗಳನ್ನು ಹುಡುಕುತ್ತಾ ಹೊಸ ಹೊಸ ಬಾಗಿಲುಗಳು ತೆರೆದುಕೊಂಡಿದ್ದರಿಂದ ಅವರು ’ತೆರೆದ ಬಾಗಿಲು’ ಎಂಬ ಕಟ್ಟೊರೆಯ ಗೊಂಚಲಿನ ಮುನ್ನುಡಿಯಲ್ಲಿ ಹೀಗೆ ಹೇಳಿದ್ದಾರೆ.

ಶಿಲಾಲತೆಯಲ್ಲಿ ಅಲಂಕಾರ ರೂಪಕಗಳನ್ನು ಕಟ್ಟಿಕೊಂಡು ಕುಣಿದಿದ್ದು ಸಾಕು, ಅದನ್ನ ಬಿಟ್ಟು ಬೇರೆ ಬರೆಯೋಣ ಅಂತ ಯೋಚನೆ ಮಾಡಿದೆ. ಆ ಸಂಕೀರ‍್ಣತೆ, ಜಟಿಲತೆ, ಕ್ಲಿಶ್ಟತೆ ಇವೆಲ್ಲ ಇದೆಯಲ್ಲ, ಇವುಗಳನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಕಾವ್ಯ ರಚನೆ ಮಾಡಿದರೆ ಹೇಗಾಗಬಹುದು ಅಂತ ಯೋಚನೆ ಮಾಡ್ತಾ ಇದ್ದೆ. ಆಡುವ ಮಾತಿಗೆ ಹತ್ತಿರ ಇರಬೇಕು. ಆಡೋ ಬಾಶೇನೇ ಅಲ್ಲ, ಅದಕ್ಕೆ ಹತ್ತಿರ, ಸರಳತೆಯನ್ನು ಸಾದಿಸಬೇಕು, ಸರಳತೆ ಅಂದರೆ ’ಮಯ್ಸೂರ ಮಲ್ಲಿಗೆ’ ರೀತಿಯ ಸರಳತೆ ಅಲ್ಲ. ಅದಕ್ಕಿಂತ ಬೇರೆಯಾದದ್ದು, ಸರಳತೆಯನ್ನಿಟ್ಟುಕೊಂಡು ಸಂಕೀರ‍್ಣವಾದುದನ್ನು ಹೇಳೋದು ಹೇಗೆ ಅಂತ ಯೋಚನೆ ಮಾಡ್ತಾನೇ ಹದಿನಾರು ವರ್ಶ ಕಳೀತು

ಜನಸಾಮಾನ್ಯರಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬನಾದ ನಾನು, ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಆಗಬಹುದಾದ ಅನುಬವಗಳನ್ನು ಅವರು ಕಲಿಸಿದ ಬಾಶೆಯಲ್ಲಿ ನಿರೂಪಿಸಿದ್ದರಿಂದ ನನ್ನ ಕಾವ್ಯ ಅವರಿಗೆ ಹಿಡಿಸಿದಂತೆ ತೋರಿತು

’ಎಲ್ಲರಕನ್ನಡ’ವನ್ನು ನೋಡಿ ಮೇಲಿನ ಸೊಲ್ಲುಗಳನ್ನು ಹೇಳಿದಂತಿದೆ ಎಂದು ಹೇಳಿದರೆ ತಪ್ಪಾಗಲಾರದು.  ಕನ್ನಡದ ಕಸುವನ್ನು ಅದರಲ್ಲೂ ಆಡುನುಡಿಯನ್ನು ಹೀರಿ ಬರಹಗನ್ನಡವು ಬೆಳೆಯಬೇಕಾಗಿದೆ. ಬರಹಗನ್ನಡಕ್ಕೂ ಮತ್ತು ಆಡುನುಡಿಗೂ ಇರುವ ನಂಟನ್ನು ಮತ್ತು ಗೆಂಟನ್ನು ಕೆ.ಎಸ್.ನ ಅವರು ಬಲು ತಿಳಿಯಾಗಿ ನೇರವಾಗಿ ಇಲ್ಲಿ ಹೇಳಿದ್ದಾರೆ. ಕನ್ನಡಿಗರು ಬೆಳೆಯಬೇಕಾದರೆ ಕನ್ನಡದ ಪದಗಳಿಗೆ ಹೆಚ್ಚುಗಾರಿಕೆ ಸಿಗಲೇಬೇಕು. ಕನ್ನಡದ ಪದಳನ್ನು ಬಳಸುವಾಗ ಇರುವ ಹಿಂಜರಿಕೆ ತೊಲಗಬೇಕು. ಎಲ್ಲ ಕನ್ನಡಿಗರ ಏಳಿಗೆಗೆ ಇದನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಬೇರೆ ದಾರಿಯಿಲ್ಲ. ಕನ್ನಡಿಗರ ಮನೆಮನೆಯಲ್ಲಿ ಮಂದಿಯೊಲವನ್ನು ಗಳಿಸಿರುವ ಕೆ.ಎಸ್.ನ ಅವರ ಪದ್ಯಗಳೇ ಇದಕ್ಕೆ ಕಯ್ಗನ್ನಡಿ.

(ಪದ್ಯಗಳನ್ನು ಎತ್ತಿದ್ದು: ಮಲ್ಲಿಗೆಯ ಮಾಲೆ – ಕೆ.ಎಸ್.ನರಸಿಂಹಸ್ವಾಮಿ – ಸಮಗ್ರ ಕವನ ಸಂಕಲನ, ವಸಂತ ಪ್ರಕಾಶನ, 2012)

(ಚಿತ್ರ: http://pusthakapreethi.files.wordpress.com/)