ಟ್ಯಾಗ್: ಕವಿತೆ

– ಹರ‍್ಶಿತ್ ಮಂಜುನಾತ್. ಬರೆಯದೇ ಕವಿಯಾದೆ ಕವಿತೆಯ ಕಂಪಿಗೆ ಮರುಳಾದೆ,ಕಸ್ತೂರಿ ಕಂಪಾದೆ ಕನ್ನಡ ಕಸ್ತೂರಿಗೆ ಮಗನಾದೆ. ಹೂಬಿಡದ ಮರವಾದೆ ಬಯಸಿ ಬಂದವರಿಗೆ ನೆರಳಾದೆ, ಸ್ನೇಹಕ್ಕೆ ಜೊತೆಯಾದೆ ಗೆಳೆತನವ ಹಿಂಬಾಲಿಸೊ ಗೆಳೆಯನಾದೆ. ಮನಕೆ ದನಿಯಾದೆ ಹೊರಸೂಸೊ...

– ರತೀಶ ರತ್ನಾಕರ. ಮುಂಜಾವ ಮಂಜಿನಲಿ ಮೂಡಣವು ಹೊಳೆಯಿತು ಬೆಳಕಿಂಡಿಯಲಿ ನುಸುಳಿ ನನ್ನವಳ ಕಣ್ ಚುಚ್ಚಿತು| ನಿನ್ನೆಯು ಬಂದಿದ್ದ, ಮೊನ್ನೆಯೂ ಬಂದಿದ್ದ, ಅದೆ ಹಾದಿಯಲಿ ಇಂದು ಮತ್ತವನೆ ಬಂದಿಳಿದ| ಎಡಬಿಡದೆ ಅಡಿಯಿಡುವ ನೇಸರನಿಗೆ… ಬೇಸರವೆ...

–ದೇವೇಂದ್ರ ಅಬ್ಬಿಗೇರಿ ಹಚ್ಚ ಹಸಿರು ಮರೆಯಾಗುತಿದೆ.. ದೇಹ ತಣ್ಣನೆ ಗಾಳಿಗೆ ಕಂಪಿಸುತಿದೆ.. ಎಲೆಯ ಮೇಲೆ ಬಣ್ಣ-ಬಣ್ಣದ ಚಿತ್ತಾರ.. ಹಡೆದು, ಸಾಕಿ, ಬೆಳೆಸಿದ ಎಲೆಗಳನು ಬಿಳ್ಕೊಡುತಿದೆ ಮರ.. ಸಂಬಂದದ ಕೊಂಡಿ ಕಳಚಿಕೊಂಡು ನೆಲದಲ್ಲಿ ನೆಲೆ...

– ಬರತ್ ಕುಮಾರ್. ಮೊಗವೊಂದ ಕಂಡರೆ ಬಗೆಯು ಇನ್ನೊಂದ ಬಗೆವುದು ಮೊಗಕ್ಕೆ ಮೀರಿದ ಹುರುಪು ಅರಿವಿಲ್ಲದೆ ಮಾಡುವುದು ತಪ್ಪು ಬಗೆಗೆ ತೀರದ ಉಂಕಿನ ಆಳ ಸರಿತಪ್ಪುಗಳ ತೂಗುವುದು ಬಹಳ ನೋಡಲಾಗದು ತನ್ನ ತಾ ಮೊಗ...

–ರತೀಶ ರತ್ನಾಕರ ಹಾರಬೇಕಿದೆ ನಗೆದು ಮುಗಿಲೆತ್ತರಕೆ ಸಾಗಬೇಕಿದೆ ಹಾದಿ ದೂರ ದೂರಕೆ ಆದರೂ ಒಳಗೊಳಗೆ ಒಂದು ಹೆದರಿಕೆ ನಾ ಬಡಿಯುವ ಬಿರುಸಿಗೆ ಎಲ್ಲಿ ಹರಿದು ಬಿಡುವುದೋ ರಕ್ಕೆ? ಹುಟ್ಟಿದಾಗಿನಿಂದ ಬೆಳೆದ ಬೆಚ್ಚನೆಯ ಗೂಡು...

–ರತೀಶ ರತ್ನಾಕರ ಬಾಗಿಲಿಗೆ ಬಂದಿರುವ ಬೇಡುಗನೆ ಕೇಳು ನನಗಾಗಿ ನೀ ಏನ್ ಮಾಡುವೆ ಹೇಳು? ನಾಲೆಯ ನೀರಿಗೆ ನೆಲೆಯಾಗ ಬೇಕು ನಮ್ಮದೇ ನೆಲವನ್ನು ಉಳಿಸಿದರೆ ಸಾಕು| ಗಡಿಯನ್ನು ಬಿಡಿಯಾಗಿ ಮಾರದಿರು ನೀನು ನುಡಿಯನ್ನು...

–ದೇವೆಂದ್ರ ಅಬ್ಬಿಗೇರಿ ಅಗಲಿಕೆಯ ಈ ಕ್ಶಣದಲಿ ನೆನಪುಗಳನು ಮೆಲಕು ಹಾಕಿ ಅಸಹನೀಯ ದೂರವನು ಮೀರಿಸುವ ಸಾಹಸದಲಿ ಇಂದಿನ ಕಹಿ ಸತ್ಯ ಹಿಂದಿನ ಸಿಹಿ ನೆನಪನ್ನು ಮೆಟ್ಟಿ ನಿಂತು ಅಟ್ಟಹಾಸದಿಂದ ನಗುತಿದೆ. ಕೊನೆಗೆ ಕಹಿಯೊಂದೆ...