ಯಾರಿಗೆ ಕಾದ?

ಮೋಡದ ಮೇಲೆ ದೇವರ ಹೂತ,
ಮಣ್ಣಿನ ಒಳಗೆ ತನ್ನನೇ ಹೂತ,
ಎರಡರ ನಡುವೆ ಕಾಯುತ ಕೂತ.

ಬೇಸರವೆನ್ನುತ ಮಾತಿಗೆ ಇಳಿದ,
ನುಡಿಯುತ ಸುತ್ತಲ ಗೆಳೆತನ ಪಡೆದ,
ಒಳಗಿನ ಹೊರಗಿನ ಮವ್ನವ ಒಡೆದ.

ಮಳೆ-ಬಿಸಿಲೆನ್ನುತ ಕಟ್ಟಿದ ಮನೆಯ,
ನಾಲಿಗೆ ಹಸಿವಿಗೆ ಹಚ್ಚಿದ ಒಲೆಯ,
ಚಿಂತನೆ ಕಯ್ಯೊಳಗಿಟ್ಟನು ತಲೆಯ.

ಗಿರ ಗಿರ ಬೂಮಿಯು ತಿರುಗುತಲಿತ್ತು,
ಪ್ರತಿ ಸುತ್ತಲು ಹೊಸದಾಗುತಲಿತ್ತು,
ಸ್ರುಶ್ಟಿಯೇ ನಿಬ್ಬೆರಗಾಗುತಲಿತ್ತು!

ದೂರದ ದಾರಿಗೆ ಬಂಡಿಯನೇರಿ,
ಕಾಳಗವಾಡಿದ ಗುಂಪನು ಸೇರಿ,
ನಡೆದನು ಮನೆಯಾ ಹೊಸ್ತಿಲ ಮೀರಿ..

ವನಗಳ ಕಡಿಯುತ ನೇಗಿಲ ಹಿಡಿದ,
ಬಗ್ಗದ ವಯ್ರಿಯ ಬಾಗಿಲ ಒಡೆದ,
ಎಲ್ಲರ ಗೆಲ್ಲುವೆನೆನ್ನುತ ನಡೆದ..

ಹ್ರುದಯದ ಚುಂಬಿತ ಬಾಶೆಯ ಬರೆದ,
ಬಂಡೆಯ ಬಾಲೆಯನಾಗಿಸಿ ಮೆರೆದ,
ರಾಗದ ಅಚ್ಚಿಗೆ ಬಾಶೆಯ ಸುರಿದ.

ಕಾಣದ ಊರನು ಹುಡುಕುತ ನಡೆದ,
ಸುತ್ತುತ ತನ್ನದೇ ಊರಿಗೆ ನೆರೆದ,
ಬೂಮಿಯು ಗುಂಡಗೆ ಇರುವುದ ತಿಳಿದ.

ನಿದಿಗಳ ವಾಸನೆ ಹಿಡಿಯುತ ಹೊರಟ,
ಯುದ್ದದ ಬದಲಿಗೆ ಮಾಡಿದ ಕಪಟ,
ಕಾಯಿನ ಆಸೆಗೆ ಕೊಂಡನು ಕರಟ.

ಸಾಗರದಾಚೆಗೆ ಹಾರಲು ಕಲಿತ,
ನೆನ್ನೆಯ-ನಾಳೆಯ ಓದುತ ಬಲಿತ,
ನಗರಗಳೋಟಡಿ ಕಂಡನು ತುಳಿತ..

ಮೋಡದ ಮೇಲೆ ದೇವರ ಹೂತು,
ಮಣ್ಣಿನ ಒಳಗೆ ತನ್ನನೇ ಹೂತು,
ಯಾರಿಗೆ ಕಾದನು ಎಂಬುದ ಮರೆತ..

– ವಲ್ಲೀಶ್ ಕುಮಾರ್

(ಚಿತ್ರ: tanzania.um.dk)