’ಬೀಳ ಮಗನ… ಕುಂಡಿ ಗಟ್ಟಿ ಅದಾನೋ ಇಲ್ಲೋ’

ಶ್ರೀನಿವಾಸ ವಯ್ದ್ಯರು ಬರೆದಿರುವ “ಹಳ್ಳ ಬಂತು ಹಳ್ಳ” ಕಾದಂಬರಿಯಲ್ಲಿ ಹೀಗೊಂದು ಪ್ರಸಂಗ. ಕತೆಯ ಮುಕ್ಯ ಪಾತ್ರವಾಗಿರುವ ವಾಸುದೇವಾಚಾರ್‍ಯ ಒಂದು ದಿನ ಪೂಜೆ ಮಾಡುತ್ತಿರುವಾಗ ಈ ಗಟನೆ ನಡೆಯುತ್ತದೆ:

ಮಂಗಳಾರತಿ ಮಾಡಿ ಇನ್ನೇನು ಕಟ್ಟೆಯಿಂದ ಕೆಳಗೆ ಇಳಿಯಬೇಕು. ಪ್ರಾಣದೇವರ ಮೂರ್‍ತಿ ಮತ್ತೆ ಗಡಕ್ ಅಂತ ಉರುಳಿ ಬಿತ್ತು. ಈಗ ವಾಸುದೇವಾಚಾರ ಸಹನೆ ಕಟ್ಟೆಯೊಡೆಯಿತು. ಅವರು ಕೋಪದಲ್ಲಿ ಹುಚ್ಚರಾಗಿ “ ಬೀಳತೀಯಾ ಲವಡೀ ಮಗನ … ಹಣಿಮ್ಯಾ.. ಬೀಳತೀಯಾ… ಮನಿಶಾರೂ ದೇವರೂ ಯಲ್ಲಾರೂ ಕೂಡಿ ನನ್ನ ಕಾಡಸತೀರೇನೋ… ಬೀಳ ಮಗನ… ಕುಂಡಿ ಗಟ್ಟಿ ಅದಾನೋ ಇಲ್ಲೋ ರಂಡೇ ಮಗನ ಹಿಂಗ್ಯಾಕ ಕಿಟ್ಟದಗೊಂಬೀ ಹಂಗ ಬೀಳತೀದಿ… ನೀ ಒಬ್ಬಾಂವ ಅರ ನನ್ನ ಪಾಲಿಗೆ ಇದ್ದೀ ಅಂತ ತಿಳಿದಿದ್ದೆ ನೀನೂ ಬೀಳತೀಯಾ.. ಬೀಳೂ… ಬೀಳೂ…” ಎನ್ನುತ್ತ ಆಂಜನೇಯನ ಕಂಚಿನ ಮೂರ್‍ತಿಯನ್ನು ದೇವರ ಕಟ್ಟೆಗೆ ಗಟ್ಟಿಸಿ ಗಟ್ಟಿಸಿ ಇಟ್ಟರು. ಆಮೇಲೆ ಕ್ಶಣ ಬಿಟ್ಟು ವಾಸುದೇವಾಚಾರ್‍ಯರಿಗೆ ತಮ್ಮ ತಪ್ಪಿನ ಅರಿವಾಯಿತು. ಆ ತಪ್ಪಿನ ಜೊತೆಗೆ ಅತ್ಯಂತ ಆತ್ಮಗ್ಲಾನಿಯೂ ವಿಪರೀತ ಕ್ಶೋಬೆಯು ಹೆದರಿಕೆಯೂ ಉಂಟಾದವು. ಎಶ್ಟೋ ಹೊತ್ತು ಅವರು ನಿರ್‍ವಿಣ್ಣರಾಗಿ ಹತಾಶರಾಗಿ ಸುಮ್ಮನೇ ಕುಳಿತು ಬಿಟ್ಟರು. ಕಣ್ಣು ತುಂಬ ನೀರು ತುಂಬಿತು. ಆಮೇಲೆ ಗಲ್ಲಗಲ್ಲ ಬಡಿದುಕೊಳ್ಳುತ್ತ …..

ಹೀಗೆ ಮುಂದೆ ಸಾಗುತ್ತದೆ ಕತೆ. ನಮ್ಮ ಬಾರತೀಯ ಆದ್ಯಾತ್ಮದಲ್ಲಿ ಅದರಲ್ಲೂ ಮುಕ್ಯವಾಗಿ ಹಳ್ಳಿಗಳಲ್ಲಿ ಅತವಾ ಸಾಮಾನ್ಯ ಮನುಶ್ಯನಲ್ಲಿ ಇರುವಂತಹ ದೇವರು ಹಾಗೂ ಆತನ ಸಂಬಂದವನ್ನು ಅರ್‍ತ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಲು ಸಹಾಯಕವಾಗುತ್ತದೆ. ಬಹುತೇಕವಾಗಿ ನಾವು ನೋಡುವ ದೇವರ ಕುರಿತ ಸಾಹಿತ್ಯದಲ್ಲಿ ಮುಕ್ಯವಾಗಿ ದೇವರನ್ನು ಹೊಗಳುವ, ಆತನ ಸ್ಮರಣೆಯಿಂದ ಸಿಗಬಹುದಾದ ಮೋಕ್ಶದ ಕುರಿತು, ನಾವು ನಡೆಯಬೇಕಾಗಿರುವ ದಾರಿ, ಆತನ್ನನ್ನ ಒಲಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಇರುವ ದಾರಿ… ಹೀಗೆ ಹಲವು ತರಹದ ಕವಲುಗಳನ್ನು ಕಾಣಬಹುದು. ಈ ಕವಲುಗಳ ಮೂಲಕ ದೇವರನ್ನು ಸೇರುವ ಅತವಾ ಮೋಕ್ಶ ಪಡೆಯುವ ಕುರಿತು ಬಹುಮಟ್ಟಿಗೆ ಸಾಹಿತ್ಯ ರಚಿತವಾಗಿದೆ.

ಆದರೆ ಒಬ್ಬ ಸಾಮಾನ್ಯನಿಗೆ, ಈ ತರಹದ ಸಾಹಿತ್ಯ ಓದದವರಿಗೆ ಇವುಗಳ ಕಲ್ಪನೆ ಬೇರೆಯವರಿಂದ ಕೇಳಿ ಅರ್‍ತ ಮಾಡಿಕೊಂಡಿರುವುದೇ ಆಗಿರುತ್ತದೆ. ಅವರಿಗೆ ದೇವರು ತಮ್ಮಿಂದೇನು ದೂರವಿಲ್ಲ, ಅವನು ತನ್ನ ಗೆಳೆಯನೇ ಅನ್ನೋ ಬಾವದ ಜೊತೆಗೆ ಹೆದರಿಕೆಯು ಇರುತ್ತದೆ. ಹಾಗಾಗಿಯೇ ತಮ್ಮ ಎಲ್ಲಾ ಕೆಲಸದ ಮೊದಲಿನಲ್ಲೂ ಅವನಿಗೆ ಮುಕ್ಯವಾದ ಪೂಜೆ ಸಲ್ಲುತ್ತದೆ. ದೇವರ ಸಾಹಿತ್ಯ ಓದದ ಜನರಿಗೆ ದೇವರು ತಮಗೆ ಎಟುಗದವನೇನಲ್ಲ ಎಂಬ ಅನಿಸಿಕೆ ಇರುತ್ತದೆ (ಅದು ಗೊತ್ತಿದ್ದೋ ಅತವಾ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲದೋ ದೇವರು ಇವರಿಗೆ ಹತ್ತಿರ) ಹಾಗಾಗಿ ಇವರ ಪೂಜೆಗಳಲ್ಲಿ “ದೇವ್ರೆ ಈ ಕೆಲ್ಸ ಮಾಡಿಶಿಕೊಡಪ್ಪ ನಿನಗ ಕಣ್ಣು ಮಾಡಿ ಹಾಕುಸ್ತೀನಿ” ಇಲ್ಲಾ “ದೇವ್ರೆ ನನ್ನ ಮಗನಿಗೆ ವಾಸಿ ಆದ್ರ ನಿನಗ ದೀಡ್ ನಮಸ್ಕಾರ ಹಾಕ್ತೀನಿ” ಅನ್ನುವಶ್ಶಟರ ಮಟ್ಟಿಗೆ ಸಲುಗೆ/ ಕೊಟ್ಟು ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುವ ಸಂಬಂದ ಇದೆ.

ಅದೇ ಇನ್ನೊಂದು ಕಡೆ ಅವರ ಹತ್ತಿರದವರೋ ಇಲ್ಲಾ ಮನೆಯವರೋ ತೀರಿ ಹೋದಾಗ ಅತವಾ ತಮಗೆ ಆಗಬೇಕಾಗಿರುವ ಕೆಲಸ ಆಗದಿದ್ದಾಗ ಕೋಪದಲ್ಲಿ “ ಆ ಸೂ*** ದೇವ್ರ ನಮಗ ಮೋಸ ಮಾಡ್ಬಿಟ್ಟ”, “ಇವಗ ದಿನಾ ಪೂಜಿ ಮಾಡ್ತೀನಲ್ಲಾ ಅದಕಾ ಸೊಕ್ಕು ಬಾಳಾ ಬಂದೇತಿ” ಅಂತಲೋ ತಮ್ಮ ಸಿಟ್ಟನ್ನ ಅವನ ಮೇಲೆ ತೋರಿಸುತ್ತಾರೆ. ಹಾಗಂತ ಈ ಸಿಟ್ಟು ಕೆಲವು ದಿನಗಳ ಮಟ್ಟಿಗೆ ಮಾತ್ರ. ಯಾಕಂದ್ರೆ ಆ ದೇವರಿಗೆ ಇವರನ್ನು ಬಿಟ್ಟರೆ ಬೇರಿಲ್ಲ ಹಾಗೇನೆ ಇವರಿಗೆ ಅವನ್ನನ್ನ ಬಿಟ್ಟರೆ ಗತಿಯಿಲ್ಲ ಅನ್ನೋ ರೀತಿಯ ಸಂಬಂದ. ಆದ್ಯಾತ್ಮ ಅನ್ನೋದು ದಿನನಿತ್ಯದ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಬೇರೆಯಾಗಿ ಮಾಡುವ ಪೂಜೆ ಅತವಾ ನಡೆಯಲ್ಲಿಲ್ಲ. ಅದು ಜೀವನದ ಒಂದು ಬಾಗ, ನಾವು ನಡೆಯುವ ದಾರಿ ತೋರಿಸುವ ದಾರಿ ತೋರುಕ, ಆಲಯವು ಬಯಲೊಳಗೋ ಬಯಲು ಆಲಯದೊಳಗೋ ಅನ್ನೋ ಹಿರಿಯರ ಮಾತಿನಂತೆ ಒಬ್ಬರನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಇನ್ನೊಬ್ಬರಿಗೆ ಅಸ್ತಿತ್ವವಿಲ್ಲ.

– ಚೇತನ್ ಜೀರಾಳ್

(ಚಿತ್ರ: http://udupishiroormutt.in)